Heban

Pisałam już, że do kawy potrzeba mi towarzystwa... tym razem dotrzymał go Pan Ryszard, który opowiadał o Afryce, o swoim pobycie w Ghanie..  czarował, nie raz szokował pewnymi informacjami, które skrupulatnie przelewałam do swego kajeciku, ale przede wszystkim zarażał zachwytem i miłością do tego kontynentu. Mogłabym tak spędzać całe dnie, oddając się swym pasją -dobra kawa, dobra książka.. ale niestety wszystko co dobre kiedyś się kończy, tak więc skończyła się kawa, przewrócone zostały ostatnie strony Hebanu.. a to co zostało, to tęsknota za nieznanym i pragnienie, żeby nadszedł już lipiec i żeby stanąć na Afrykańskiej ziemi, która już teraz obezwładnia mnie jak malaria - senna mara bez początku i końca.